Zaterdag 27 januari, een dag die al een poos in mijn agenda stond gemarkeerd. Deze dag zou ik namelijk weer tegen mijn eigen vader kunnen spelen. Helaas is hij nog steeds geblesseerd, dus deed hij zelf niet mee. Dan heb ik in ieder geval gewonnen in aantal speelminuten.
In de aanval mogen Kees, Cyril, Eline en Wyb starten, waar de verdediging begint met Paul, Rienk, Tirsa en Marloes. In het begin is het even omschakelen. We hebben er dus al snel 5 punten tegen. Gelukkig weet Eline na 10 minuten ook de korf te vinden. Dan kunnen we los, denken we. Maar, niet hopen, het scoren blijft moeizaam en met rust kijken we aan tegen een 1-12 achterstand.
Inmiddels is er nog meer publiek binnengelopen, naast PC 4 en onze coaches en wissels was nu ook een groot gedeelte van PC2 de zaal binnengekomen. Zij krijgen niet het spektakel waar ze op gehoopt hadden, maar grijpen evengoed elke kans aan voor een positief geluid. Als je op het enthousiasme van het publiek afgaat, is het hoogtepunt van de wedstijd een verdienste van Paul. Hij blokt zijn heer heel mooi, en het publiek gaat uit zijn plaat. De tegenstander blijft er echter rustig onder en laat zich niet afleiden.
Thomas mag de plaats van Cyril innemen en Laurie moet onverhoopt de plaats van Tirsa overnemen nadat haar knieschijf van zijn plek was geweest. Deze invalbeurten mochten helaas niet echt baten, en we moeten de wedstrijd afsluiten met een 3-21 verlies. Jammer maar helaas, maar zoals Tom al lekker positief benadrukte “uithuilen en doorgaan”.