Daar stonden we dan: de laatste thuiswedstrijd van het seizoen. De spanning? Om te snijden. De opdracht? Winnen, om nog een kans te maken op het kampioenschap. In eigen hand hadden we het niet meer, maar hé… als Ajax een titel kan laten glippen, dan kan Excelsior dat ook. Toch?
Vol goede moed begonnen we aan de wedstrijd. Alleen… de goals bleven even op zich wachten. PC3 creëerde met chirurgische precisie een paar fraaie kansen en wist ook te scoren. Maar de tegenstander? Die ramde ze er gewoon van afstand in. Geen genade. En zo gingen zij met een voorsprong de rust in.
In de kleedkamer kregen we de gouden tip: “Meer dubbelen en dan goed aanleggen.” Klinkt logisch. Dus hup, dat probeerden we. Maar het zat niet mee. Totdat onze coach de time-out-kaart trok. Verwacht je een tactisch masterplan? Nee hoor. De time-out werd benut om onze vertrekkende helden in het zonnetje te zetten, mét vuurwerk en gezang van onze groene hooligans op de achtergrond. Kippenvel!
Dat emotionele moment leek ons nog net dat laatste zetje te geven… maar helaas, de overwinning bleef uit. PC3 moest de laatste thuiswedstrijd afsluiten met een verlies. Ai.
Na de wedstrijd namen we nog even de tijd om stil te staan bij het vertrek van onze groene tijgers én natuurlijk onze coaches. Want afscheid nemen doet pijn, zeker als ze naar DES gaan.
Ilze, Lyanne, Marit, Sophie, Niels en Sander: bedankt voor jullie inzet, energie en groene flair de afgelopen jaren.
Melle en Tim: bedankt voor jullie geduld, coaching en gezelligheid.
Gelukkig mogen we zaterdag nog één keer knallen, echt de aller-allerlaatste keer. Zet de tissues maar klaar 🥲💚