We begonnen dit seizoen zoals we het vorige afsloten: met een wedstrijd tegen GKV 3. Het voelde ook een beetje als een herhalingsoefening. In de laatste wedstrijd voor de zomervakantie mochten we afreizen naar het prachtige, maar tevens bloedhete Den Haag, terwijl we nu mochten aantreden in een misschien nog bloedheter Delft. Onze laatste wedstrijd werd helaas verloren, maar nu hadden we natuurlijk een geheel nieuwe teamopstelling. Zouden we het dan beter kunnen doen?
Nee. Zeker niet. Maar toch ook wel een beetje. Deze wedstrijd hoefden we namelijk geen ambulance te bellen, wat op zich een mooi resultaat is. Hierbij hielp het dat scheids Jodie zo aardig was om ons waterpauzes te geven, waar we gretig (maar niet te gretig) gebruik van maakten.
In de eerste helft begonnen we alleraardigst. We toonden goed verdedigend werk, en wisten de aansluiting bij GKV te behouden. De nieuwe tactiek die coach Melle ons had geleerd zat er al best aardig in, zodat we de rust ingingen met een stand van 6 tegen 6. Als ik goed had opgelet, of als er een livescore was geweest, had ik nu kunnen vertellen wie er gescoord had. Gelukkig was ik niet de enige die niet overal even goed op lette, want veldwacht Ruben had niet door dat hij limonade moest uitdelen in de rust (en dat wil bestuur gaan doen…). Hoe dan ook, het kon nog alle kanten op, en het leek er eigenlijk niet op dat dit per se de verkeerde kant zou zijn.
Maar het ging toch echt hard de verkeerde kant op. Melle had er nog zo op gehamerd dat we 200 schoten per wedstrijd moesten nemen, dan zouden er vast wel voldoende in gaan. Dat kregen we in de tweede helft helaas niet meer voor elkaar. Ik zou graag de zon de schuld willen geven, maar eigenlijk lag het aan onszelf. GKV was steady en werkte in de tweede helft evenveel ballen door de korf als in de eerste helft. Wij hielden het slechts bij één schamel puntje. Zo kwam de eindstand uit op 7 tegen 12. Voor degenen die het nodig hadden kon het verdriet gelukkig meteen weggedronken worden tijdens de doucheborrel.