Op de dag van het teamuitje van PC3 moesten we nog eventjes de tijd vinden om een wedstrijd te spelen tegen Excelsior 7. Van tevoren bereiden we gezamenlijk en als een geoliede machine een heerlijke pastasalade bij onze coach Melle. Dit werd er een salade met voldoende knoflook en rauwe rode ui om onze tegenstanders ver van ons vandaan te houden.
Onderweg van de Balpol naar X kwamen we tot de conclusie dat we voor ons eigen welzijn toch wat verfrissende kauwgom nodig hadden. Helaas was de automaat prima bereid om ons geld in te slikken, maar niet om kauwgom uit te spugen. Nou was mij bekend dat X studenten graag hun schamele centjes afhandig maakt, maar dit ging alle perken te buiten. Het betere duw-en-trekwerk verhielp ons echter uit deze penibele situatie. Dit hadden de tegenstanders waarschijnlijk zeer kunnen waarderen, als zij dit geweten hadden.
Wat meer van zulke onderlinge waardering had geen kwaad gekund. Excelsior 7 kwam chagrijnig en klagend de zaal binnen omdat het zo’n gedoe is om de auto te parkeren op de campus. Alsof wij daar wat aan konden doen. Daarna koloniseerden zij ook zomaar onze zaalhelft met hun tassen en hun warmlooppraktijken. Na het eerste fluitsignaal werd het er allemaal niet veel gezelliger op. Excelsior liet blijken korfbal te zien als een ongecontroleerde contactsport, waarbij zij er niet voor schuwden om hun toevlucht te zoeken tot het hardere geduw, doorslaan, afhouden, ellebogen in gezichten plaatsen, in looplijnen te staan en zo al niet meer. Onderwijl werd elke beslissing van de scheidsrechter luidkeels in twijfel getrokken. Hier was scheids Jodie in de tweede helft helemaal klaar mee, waarna ze (geheel terecht) een gele kaart toonde aan iemand op de bank. Niemand was jaloers op haar dat ze deze wedstrijd mocht fluiten. Het vele lichaamscontact gaf mij wel de mogelijkheid mijn tegenstander straffeloos te weerhouden van een scoringskans door een ongezellig harde schouderduw toe te passen, waarvoor veel dank aan Jodie.
Ondertussen was ons eigen spel echter niet al te best. Als relatief jong team tegenover een aanzienlijk ouder Excelsior hadden we de overhand kunnen hebben. Maar geheel onnodig lieten we ons sterk leiden door het spel van de tegenstanders, waardoor we weliswaar wel tot veel kansen kwamen, maar dit zeker niet altijd mooie kansen waren. Ook rondden we een bedroevend laag aantal kansen af en moesten we het helaas al na 20 minuten zonder onze Nathan stellen. Zijn enkel is jammerlijk gesneuveld. Natuurlijk wisten onze ervaren tegenstanders er af en toe wel een balletje in te prikken vanaf een meter of 13. Zo werd de eindstand een teleurstellend en zwaarbevochten 8 tegen 8, waarbij Niels in de laatste minuut gelukkig nog de gelijkmaker wist te scoren.
Na de wedstrijd reisden we per fiets naar Lyannes huis, waar ons een slaapfeestje te wachten stond! Lyannes gastvrijheid werd rijkelijk beloond met twee blikjes Ice die ze mocht trekken. Ook hebben we genoten van een heerlijke cocktail bestaande uit onder andere sinaasappelsap, sojasaus, pisang ambon, knoflooksaus, rode vermouth en meer zout dan in de Dode Zee. Dit trauma zal mijn smaakpapillen nog lang achtervolgen.