Na twee wisselvallige oefenwedstrijden was het voor PC3 eindelijk tijd voor de eerste competitiewedstrijd. Op het programma stond Excelsior 7 – Paal Centraal 3, en dit was niet zomaar een Delftsche Derby. Dit team van Excelsior bevat namelijk welgeteld 6 oud-PC’ers, en PC3 was erop gebrand om hen te laten zien hoe oud ze al waren geworden.
Voor de gelegenheid had Excelsior al het in de afgelopen weken hierheen gewaaide Saharazand uit Delft en omstreken verzameld, om dit vervolgens over hun pas aangelegde en gloednieuwe kunstgrasmat uit te strooien. Met een brandende zon en een (af en toe best fris) windje, baande PC3 zich een weg door de met zwart-witte ballonnen rijkelijk versierde zandduinen van de piepjonge oost-Delftse woestijn, gesterkt door een aantal reserve PC-dames die klaar stonden om een vertrouwd hoog blessureaantal te compenseren. En alsof er nog niet genoeg pijntjes waren, eiste de duinen nog voor het eerste fluitsignaal een eerste slachtoffer waardoor Menno tijdens het inschieten al op de bank strandde.
Na wat welgemeende ’trash-talk’ tussen huidige en oud-pc’ers was het eindelijk tijd om elkaar echt wat zand in de ogen te strooien. PC3 ging gelijk al voortvarend van start. Excelsior had duidelijk moeite om in hun spel te komen, waar Paal Centraal 3 gretig gebruik van maakte. Waar Excelsior elkaar niet wist te vinden, had PC3 de felgele mand goed op de korrel. Wellicht was deze (te) sterke focus op de mand de reden dat er bijzonder veel gescoord werd zonder rebound, maar punten zijn punten. Hoewel de doelpuntenstorm in de loop van de eerste helft stagneerde, kon PC3 met een 2-5 tussenstand toch aardig tevreden de rust in gaan.
Nadat het nodige zand uit de schoenen was geschud stonden beide teams al snel weer binnen de lijnen. En alsof deze wedstrijd niet al historisch genoeg was, wilde het ook nog zo zijn dat dit keer de teams geruime tijd op de scheidsrechter moesten wachten in plaats van andersom. Je zou bijna denken dat er iets te bewijzen viel.
Wat de coach van Excelsior 7 nou precies had gezegd in de rust was niet helemaal duidelijk, maar na een aantal tactische wissels leek Excelsior een nieuw team in het veld gebracht te hebben. Waar Paal Centraal moeite leek te hebben met de hogere mate van wind aan de andere kant van de middellijn, kwam Excelsior tot de ontdekking dat die andere korf toch een behoorlijk stuk beter te raken was. Dit gaf stof tot nadenken, maar tijd daarvoor kreeg PC3 niet. Na een aantal sterke aanvallen kwam Excelsior vlot langszij op 7-7, en breidde de voorsprong daarna verder uit. De in de eerste helft aanstaande lijkende overwinning van PC3 leek inmiddels op drijfzand te staan.
Dit kon PC3 natuurlijk niet laten gebeuren, gezien dit onvermijdelijk tot een bijdehand appje van ene heer H. van der Eijk zou gaan leiden in de Borrelkoningen. In plaats van de kop in het zand te steken, wist PC3 met en aantal sterke aanvallen toch nog wat punten op het bord te krijgen. Het mocht echter niet baten, Excelsior bleek in de tweede helft toch te zuiver. Met een 11-9 stand op het bord moest PC3 toch in het zand bijten.
Wat rest, naast een bak zand in je sporttas, is het vasthouden aan het goede gevoel van de eerste helft. Het zeer korte seizoen is nog lang en er is nog voldoende mogelijkheid om punten te pakken. We kijken nu al uit naar de return op 11 juni!