Over de laatste veldwedstrijd op zaterdagochtend 14 oktober bij DES kan veel gezegd worden, maar ik zal als aanvoerder van dit prachtige team maar beginnen bij het begin.
Ergens tussen 1997 en 2004 werden tien spelers geboren die hun hele leven een eigen pad bewandelden en elk op een eigen manier in aanraking zouden komen met korfbal. Ze hadden nog geen idee dat ze ongeveer twee decennia later samen in een team zouden komen en de strijd zouden aangaan voor het kampioenschap van hun leven. Op 9 september 2023 stonden ze dan eindelijk voor het eerst daar op het veld en wisten ze op het allerlaatste moment te winnen van Dijkvogels 3. Ook de wedstrijd tegen Avanti 5 die daarop volgde werd nog maar net gewonnen. Tegen DES 5, het team dat nu laatste stond, wonnen we iets ruimer, maar de week daarna speelden we dan toch opeens gelijk tegen Dijkvogels. Tegen Avanti wisten we vervolgens wel weer te winnen met twee punten verschil en nu brak dat cruciale moment aan waar we ons hele leven naar toegewerkt hadden (met de nadruk op BRAK).
Het was iets voor elven op zaterdag 14 oktober, de dag waarop we zouden spelen om het kampioenschap. Er stond aardig wat wind en af en toe BRAK er een zonnestraal door de wolken. Daar stonden die kleine jongens en meisjes dan, twee decennia later, nu groot geworden, met kleine oogjes op een veld met heel veel enthousiast publiek langs de kant. Dit was het moment, nu moest het gebeuren! De scheidsrechter floot in! En hard ook! En lang! Wauw, wat was dat intens en blijkbaar bracht ons dat een beeeetje van het paadje. Al die jaren had het geduurd om de tien paden van deze spelers samen te brengen en nu BRAK er complete chaos uit. Laten we niet te veel woorden vuil maken aan wat zich precies afgespeeld heeft op deze veelbewogen dag. Het volstaat om te zeggen dat we, ondanks de omstandigheden, hebben gevochten tot de allerlaatste minuut (en dat deze jongens en meisjes iets meer moeten gaan trainen op iets genaamd “strafworpen scoren”). Het kampioenschap was binnen en dat was het enige wat echt van belang was. Er werd die dag nog lang over de gebeurtenissen van deze dag nagepraat, tevens ook onder het genot van een lekkere pannenkoek (persoonlijk vond ik vooral de pannenkoek met extra patat en zonder pannenkoek erg lekker!).
Helaas zal deze aanvoerder dit fantastische team gaan verlaten en betekent dit dat onze paden zich weer zullen scheiden. Gelukkig krijgen jullie voor mij een geweldige speler in de plaats die ook bij deze kampioenswedstrijd onmisbaar was als invaller. Uiteraard zal ik wel zo veel mogelijk wedstrijden in het zaalseizoen komen kijken en dat is een belofte die ik niet zal BRAKken… breken, sorry, blijft lastig. Wie weet kruisen onze paden weer in de toekomst. <3
Jullie lieftallige aanvoerder,
Stuart