Auteur: Stuart Kordes

Lees dit even in de stem van David Attenborough van Planet Earth:

In mid-spring of 2024, a battle for survival and utter dominance unfolded. This is the story of nine rare subspecies of green tiger, who embarked on a journey to win back long-awaited territory. This is the story of the four females, Panthera tigris brouwera, tigris onninki, tigris hooghwerffus and tigris koertsi, and the five males, Panthera tigris herrera, tigris locheri, tigris mulderae, tigris groenendijkus and tigris kordessi. Already in the previous autumn, the green tigers (apart from tigris kordessi, who was leading another pack elsewhere) were able to win back important territory, ensuring that they could move away from the dark terrain known as the “kelderklasse”. Even though she fought mightily, one other subspecies of green tiger did not make it to the spring of 2024. The Panthera tigris vanderweerdus, well known for her vicious running attacks in which she baffles her opponents, unfortunately went extinct. Nevertheless, rumour has it that this particular tiger has actually lost its green colour and now resides somewhere in Nepal.

It was early April, the trees were starting to blossom, and in Roosendaal the nine green tigers were planning their first attack of the new hunting season. The opponent was unprepared and apparently not “fit” enough to withstand such ferocity, which meant the only thing they could do was concede. The same happened in the green fields of Nieuwpoort not much later. Even the counter attacks by both of these opponents in Delft were swiftly quashed. It was soon clear the green tigers could not be stopped anymore, which they celebrates with rather bizarre social behaviour called the “doucheborrel”. Nevertheless, on Saturday the eighth of June one last attack was planned, and it would be against an opponent they already successfully warded off in late April. The tigers went on a long journey to the last bit of territory yet to be conquered: the rural plains of Strijen. An ancient alpha leader, called Panthera tigris teeuwentis, was even resurrected from the dead to help plan the attack. Next to this, two additional tigers, called Panthera tigris dominicus (also known as tigris shaqtalaquntulus) and tigris trappi, provided important support during the last leg of the attack. Despite the opponent’s peace offering in the form of flowers, the green tigers decided to annihilate them anyway. The matriarch of the tigers, Panthera tigris hooghwerffus, had done her duty and recaptured her homeland. Now, finally, she will be able to retire, confident with the knowledge that the other green tigers will be able to find their way without her. Despite this, it is undeniable she will be dearly missed.

For now, I would like to thank everyone who has helped these tigers flourish this year, whether it was through their contributions in battle or simply by showing their unwavering support. No one knows what the next hunting season will bring, but one thing is certain: despite their rarity, green tigers will never go extinct. Their might is undeniable and their hunger for more unstoppable. Perhaps, when they venture out again to new horizons in the new year, even more terrain will be graced with the reign of the one and only Green Tigers…

Over de laatste veldwedstrijd op zaterdagochtend 14 oktober bij DES kan veel gezegd worden, maar ik zal als aanvoerder van dit prachtige team maar beginnen bij het begin.

Ergens tussen 1997 en 2004 werden tien spelers geboren die hun hele leven een eigen pad bewandelden en elk op een eigen manier in aanraking zouden komen met korfbal. Ze hadden nog geen idee dat ze ongeveer twee decennia later samen in een team zouden komen en de strijd zouden aangaan voor het kampioenschap van hun leven. Op 9 september 2023 stonden ze dan eindelijk voor het eerst daar op het veld en wisten ze op het allerlaatste moment te winnen van Dijkvogels 3. Ook de wedstrijd tegen Avanti 5 die daarop volgde werd nog maar net gewonnen. Tegen DES 5, het team dat nu laatste stond, wonnen we iets ruimer, maar de week daarna speelden we dan toch opeens gelijk tegen Dijkvogels. Tegen Avanti wisten we vervolgens wel weer te winnen met twee punten verschil en nu brak dat cruciale moment aan waar we ons hele leven naar toegewerkt hadden (met de nadruk op BRAK).

Het was iets voor elven op zaterdag 14 oktober, de dag waarop we zouden spelen om het kampioenschap. Er stond aardig wat wind en af en toe BRAK er een zonnestraal door de wolken. Daar stonden die kleine jongens en meisjes dan, twee decennia later, nu groot geworden, met kleine oogjes op een veld met heel veel enthousiast publiek langs de kant. Dit was het moment, nu moest het gebeuren! De scheidsrechter floot in! En hard ook! En lang! Wauw, wat was dat intens en blijkbaar bracht ons dat een beeeetje van het paadje. Al die jaren had het geduurd om de tien paden van deze spelers samen te brengen en nu BRAK er complete chaos uit. Laten we niet te veel woorden vuil maken aan wat zich precies afgespeeld heeft op deze veelbewogen dag. Het volstaat om te zeggen dat we, ondanks de omstandigheden, hebben gevochten tot de allerlaatste minuut (en dat deze jongens en meisjes iets meer moeten gaan trainen op iets genaamd “strafworpen scoren”). Het kampioenschap was binnen en dat was het enige wat echt van belang was. Er werd die dag nog lang over de gebeurtenissen van deze dag nagepraat, tevens ook onder het genot van een lekkere pannenkoek (persoonlijk vond ik vooral de pannenkoek met extra patat en zonder pannenkoek erg lekker!).

Helaas zal deze aanvoerder dit fantastische team gaan verlaten en betekent dit dat onze paden zich weer zullen scheiden. Gelukkig krijgen jullie voor mij een geweldige speler in de plaats die ook bij deze kampioenswedstrijd onmisbaar was als invaller. Uiteraard zal ik wel zo veel mogelijk wedstrijden in het zaalseizoen komen kijken en dat is een belofte die ik niet zal BRAKken… breken, sorry, blijft lastig. Wie weet kruisen onze paden weer in de toekomst. <3

Jullie lieftallige aanvoerder,

Stuart

Op wederom een warme zaterdagmiddag was het dan alweer tijd voor de laatste wedstrijd van het seizoen. Na de bijna ongeloofwaardige 20-5 overwinning van PC2 op ALO konden we met de hele selectie beginnen aan de voorbereiding. En wat een voorbereiding was het. Na een motiverende polonaise en een intrigerend ketchupverhaal waren we helemaal klaar voor de wedstrijd. En die begon meteen met doelpunten voor Paal Centraal. De hele eerste helft schommelden we tussen een kleine voorsprong en gelijkspel en in de rust stond het dan ook 8-8. In de tweede helft liep de spanning op maar werd er minder gescoord.  Toch wisten we DSO onder bedwang te houden en kwamen we op drie punten voorsprong. Het werd nog even spannend op het einde toen ze weer terugkwamen tot één punt verschil, maar vrijwel gelijk daarna floot de scheidrechter voor het einde van de wedstrijd. We hadden onze laatste wedstrijd gewonnen met 12-11!

We hadden dit seizoen natuurlijk niet op een mooiere manier af kunnen sluiten en dat hebben we vooral te danken aan alle trouwe supporters, geweldige invallers en reserves en onze fantastische coach Marco!  Helaas was dit ook de laatste wedstrijd van Lisanne, Tom en Matthijs voor Paal Centraal. Ook Marco zal helaas volgend jaar geen coach meer zijn van PC1, maar we kijken ernaar uit om ze allemaal volgend jaar nog een keer terug te zien langs de lijn. Maar nu gaan we eerst lekker genieten van de zomervakantie!

De tweede helft van het zaalseizoen is officieel begonnen en vandaag stond de uitwedstrijd tegen Olympia op het programma. Na een kapotgeschoten korf tijdens het inschieten en een goede warming up konden we beginnen met Manuela, Susan, Ruben en Stuart in de aanval en Anne, Femke, Sascha en Timo in de verdediging. Op de bank zaten de twee fantastische reserves Julie en Martijn.

Olympia begon meteen erg fel en ze schoten zuiver. Al snel lukte het Olympia om er zes in te leggen, terwijl wij nog bleven steken op twee. Toen werd de zeer goede keuze gemaakt door Geert om een timeout aan te vragen waarin hij iedereen weer op scherp zette. Vervolgens begonnen we meteen in te lopen en na een paar minuten staat het dan 7-4, maar daar bleef het niet bij. Door doelpunten van Timo, Stuart en Femke werd het ineens 7-8 en gingen we de rust in met een voorsprong. Onder andere met een prachtig afstandsschot van Sascha zetten we deze lijn door in de tweede helft en liepen we steeds verder uit. Olympia kreeg het steeds lastiger en ze besloten om Anne in alle rust de bal op te laten rapen bij een vrije bal, waarna ze hem in alle rust erin legde. Na dus een prachtige comeback en een laatste schot van Susan weten we de wedstrijd te winnen met een mooie stand van 12-17.

Helaas raakte Femke vlak voor het einde van de wedstrijd geblesseerd, dus laten we hopen dat ze snel weer hersteld, want we hebben iedereen nodig om te gaan strijden voor dat kampioenschap!