Auteur: Sander ten Caat

We begonnen dit seizoen zoals we het vorige afsloten: met een wedstrijd tegen GKV 3. Het voelde ook een beetje als een herhalingsoefening. In de laatste wedstrijd voor de zomervakantie mochten we afreizen naar het prachtige, maar tevens bloedhete Den Haag, terwijl we nu mochten aantreden in een misschien nog bloedheter Delft. Onze laatste wedstrijd werd helaas verloren, maar nu hadden we natuurlijk een geheel nieuwe teamopstelling. Zouden we het dan beter kunnen doen?

Nee. Zeker niet. Maar toch ook wel een beetje. Deze wedstrijd hoefden we namelijk geen ambulance te bellen, wat op zich een mooi resultaat is. Hierbij hielp het dat scheids Jodie zo aardig was om ons waterpauzes te geven, waar we gretig (maar niet te gretig) gebruik van maakten.

In de eerste helft begonnen we alleraardigst. We toonden goed verdedigend werk, en wisten de aansluiting bij GKV te behouden. De nieuwe tactiek die coach Melle ons had geleerd zat er al best aardig in, zodat we de rust ingingen met een stand van 6 tegen 6. Als ik goed had opgelet, of als er een livescore was geweest, had ik nu kunnen vertellen wie er gescoord had. Gelukkig was ik niet de enige die niet overal even goed op lette, want veldwacht Ruben had niet door dat hij limonade moest uitdelen in de rust (en dat wil bestuur gaan doen…). Hoe dan ook, het kon nog alle kanten op, en het leek er eigenlijk niet op dat dit per se de verkeerde kant zou zijn.

Maar het ging toch echt hard de verkeerde kant op. Melle had er nog zo op gehamerd dat we 200 schoten per wedstrijd moesten nemen, dan zouden er vast wel voldoende in gaan. Dat kregen we in de tweede helft helaas niet meer voor elkaar. Ik zou graag de zon de schuld willen geven, maar eigenlijk lag het aan onszelf. GKV was steady en werkte in de tweede helft evenveel ballen door de korf als in de eerste helft. Wij hielden het slechts bij één schamel puntje. Zo kwam de eindstand uit op 7 tegen 12. Voor degenen die het nodig hadden kon het verdriet gelukkig meteen weggedronken worden tijdens de doucheborrel.

Het was een matige dag.

De matigheid begon al ruim voor de wedstrijd. Het weer was niet ronduit slecht, met ijzige kou of harde stortbuien, maar een bewolkte 3 graden was ook niet echt lekker te noemen. We waren ook maar matig compleet, waardoor we dankbaar gebruik maakten van de invallende Tokkie en Martijn. Daarnaast kwamen we er matig laat achter dat Eureka in het groen (‘vo!) speelt, waardoor we nog snel de toernooishirts moesten regelen.

De heenreis verliep niet minder matig. Van uitzonderlijk grote matigheid was namelijk de toestand van de Van Dammobiel. Die had last van een lege accu. Zonder dat ze begrepen wat ze nou eigenlijk aan het doen waren, hebben Marit, Marit en Wouter deze gelukkig weer aan de praat gekregen. Geheel in lijn met de matigheid van de dag kwamen we onderweg terecht in een file. Volgens P2000 en getuige de vele politie, ambulance en brandweer werd deze veroorzaakt door een flinke voertuigbrand. Natuurlijk hoopten wij dat onze medeweggebruikers in goede gezondheid waren, maar stiekem hoopten we ook op spektakel. Het bleek slechts een matig kleine crash tegen de vangrail, waar alle hulpdiensten niet bij nodig waren.

Het sportcomplex van Eureka bleek eveneens matig klein. De lijnen van het korfbalveld lagen op minder dan een meter van de muren en van het publiek. Als het had gekund, had Tokkie de zaal afgekeurd.

Ik kan echter zeggen dat de wedstrijd fantastisch ging! Maar dan zou ik wel liegen. Eureka had nog geen wedstrijd gewonnen, en misschien dat we daardoor wat te makkelijk dachten over onze tegenstanders. Beide Marits brachten ons al snel op een 0-2 voorsprong, maar daarna was het gedaan met de pret. Vier keer achter elkaar wist Eureka te scoren, waarna hun streak gebroken werd door een goal van Marieke. Ondanks dat Eureka eigenlijk slechts een simpel korfbalspelletje speelde, lieten we ze toch nog driemaal scoren in de eerste helft, waar we zelf slechts twee doelpunten tegenover wisten te stellen. Zo gingen we de rust in met een zeer matige 7-5.

In de tweede helft regende het stippen. Enkele in ons voordeel, maar de meeste toch voor Eureka. Over scheidsrechters wordt natuurlijk niet geklaagd, maar de oplettende lezer kan wel gokken wat mijn mening is over zijn fluitkunsten. Gelukkig lieten wij ons nu wat minder leiden door het spelletje van onze tegenstanders, zetten we hun aanvallen wat meer op slot en kwamen we zelf eindelijk tot scoren. Zo stonden we richting het einde van de wedstrijd een mooie vier punten op voorsprong. Wonderbaarlijk genoeg wist Eureka nog twee strafworpen te verkrijgen en te verzilveren. Ondanks de 10-12 winst konden we door ons matige spel weliswaar opgelucht zijn, maar niet voldaan.

Uiteindelijk kwam alles deze dag dus wel goed, maar echt van harte ging het niet.

Aangezien Excelsior voor de zaterdag geen team rond kon krijgen, mochten we op donderdagavond aantreden. Na een lange dag studeren (of burgeren) middenin de tentamenweek bracht dat wat uitdagingen met zich mee qua concentratie.

Het kleine restje scherpte dat we nog over hadden wisten we aanvankelijke echter goed te benutten. Na een doorloopballetje van Nathan en schotjes van Marieke en Wouter stonden we 3 punten los. Bovendien had ons sterke verdedigende werk ervoor gezorgd dat Excelsior het gat in de korf nog niet had mogen ontdekken. Misschien dat we iets teveel vertrouwen kregen in de winst, misschien dat we uit ons doen raakten door een scheidsrechter die elk beweging van het achterste standbeen keihard affloot voor lopen en elk kleinste duwtje onder de korf genadeloos bestrafte. Hoe het ook zij, hierna ging het bergafwaarts. Ondanks dat een loepzuivere Marieke er nog een prachtig schotje in wist te leggen, was de meeste scherpte vervlogen. Zo gaven we onze comfortabele voorsprong helemaal weg.

De ruststand van 4 tegen 4 kon ook niet bepaald op de goedkeuring van coaches Anne en Ies rekenen. Hun rustpraatje droop van de teleurstelling. Voor de zoveelste keer prentten ze ons in dat het dan wel laat op de dag mocht zijn, maar dat we toch echt even de knop om moesten zetten en de wedstrijdmentaliteit dienden te vinden. Deze keer luisterden we ook echt.

Na de rust betraden we het veld met hernieuwde energie en concentratie. Dat en een tweede goal van Nathan wisten helaas niet te voorkomen dat we zelfs nog op een achterstand kwamen van 5-6. Hierna creëerde de bal echter een afkeer van onze korf. De bal viel daarentegen wel heel graag door de korf van onze tegenstanders. Na de gelijkmaker van Timon gingen de vele kansen die we in de eerste helft niet wisten te benutten er nu allemaal in. Wat volgde waren afstandschotjes van uw huidige verslaggever en Anneloes, waarna Marit van Dam een strafworp wist te verzilveren en Jasper er nog eentje van afstand in knalde. Fenne wist hierna in goed samenspel met het vak tweemaal haar tegenstander af te troeven en er twee doorloopballen in te leggen.

Ondertussen (het kan ook een paar doelpunten eerder of later zijn geweest) wist Excelsior niet meer hoe ze onze overmacht konden doorbreken. In een strijd om de bal rond de middellijn blokkeerde een heer van hun de looplijn van onze Nathan, wat niet zo gek was geweest als die heer niet al vier meter diep in het verkeerde vak had gestaan. Dit bracht ons echter niet van de leg. Jasper maakte vrolijk zijn tweede punt deze wedstrijd en Nathan zelfs zijn derde. Uiteindelijk moest Excelsior het van een vrije bal hebben om nogmaals tot scoren te komen. Dit wist echter niet te verhinderen dat we onze eerste overwinning van het seizoen binnensleepten met een prachtige uitslag van 14-7!

Op een prachtig zonnige thuiszaterdag mocht PC4 het spits afbijten tegen het achtste team van ONDO. Een ware Angstgegner voor ons. Tijdens vorige wedstrijden – waarin we sowieso een betrekkelijk laag aantal punten binnensleepten – maakten de Ondonezen ons dik in. Met ruim zeven punten verschil zelfs. Tom en Manuela hadden dan ook een duidelijke taak voor ons: dit maal winnen met zeven punten!

De weergoden stonden in ieder geval aan onze kant en schonken ons een prachtig blauwe lucht met een stralende (en belachelijk hete) zon. Wellicht dat we in deze verzengende hitte direct een zonnesteek opliepen, misschien waren we gewoon té bang om Tom en Manuela boos te maken (en geef ons eens ongelijk), of misschien waren het toch onze fantastische invallers. Hoe dan ook, wat volgde was een wedstrijd van ongekende klasse.

We begonnen al sterk. De spelers van ONDO konden nauwelijks met hun ogen knipperen of wij stonden al 2 punten voor! Zoals eigenlijk altijd was ons verdedigende werk best prima. En stiekem hadden we net als altijd best vaak een slechte pass. Maar wat nu het anders was, en wat duidelijk het verschil maakte, was dat we ons scorend vermogen hadden gevonden. Na dertig minuten liet het scorebord daarom een mooie 7 punten voor PC4 zien, tegenover slechts 3 voor ONDO! Tom en Manuela waren in de rust dan ook opvallend positief.

Hoewel we in een aardig aantal eerdere wedstrijden verslapten na de rust, bleven we deze keer sterk. De tegenstanders waren onderhand aardig gefrustreerd, terwijl wij vol goede moed waren. Daarom bleven we lekker scoren en lekker verdedigen. Onze droom om met zeven punten verschil te winnen bleef helaas precies dat: een droom. Een goal van ONDO in de laatste minuut bracht de eindstand naar een 13-7 winst voor PC4. Desondanks was de vreugde groot!

In volgende weekenden hopen we vaker zo’n mooi resultaat neer te zetten.