11 maart 2017
Je speelt ze maar zelden, kampioenswedstrijden. Maar als je ze dan speelt, dan het liefst in eigen zaal, met tribunes vol supporters die je groen gekleed en luidkeels toeschreeuwen naar de overwinning tegen een andere titelkandidaat. Wat een wedstrijd was het! Paal Centraal 1 verslaat ADO 1 met 19-18 en wordt kampioen!
Al weken werd er naar de wedstrijd toegeleefd. Al toen er 4 weken van te voren van Nexus gewonnen werd, en deze op hun beurt wonnen van ADO, was er duidelijk wat er op het spel stond in deze slotwedstrijd. Niet alleen de spelers wisten dat ze hun borst nat mochten maken, ook de rest van de vereniging wist wat hun te wachten stond. Kelen werden gesmeerd, liederen nog eens doorgenomen, het vel van de basedrum gespannen en posters met schattingen voor wedstrijdstatistieken verspreid. (Het aantal PC-supporters, schorre kelen en liters bier werden allemaal op 250 geschat.)
Terwijl de spelers aan hun warming up bezig waren druppelde alle supporters langzaam binnen en was de spanning voelbaar. Als een extra duwtje in de rug kwam PC4 zelfs met heuze spandoeken op de proppen. Met nog een half uur te gaan verdween de equipe de kleedkamer in, waarin coach Velderman met een krachtige speech alles nog eens extra op scherp zette.
Dat we aan ADO een geduchte tegenstander hadden, wisten we van te voren. Het grootste gedeelte van de competitie prijkten ze op plek 1. Daarbijwisten we ze in onze eerste ontmoeting niet over de knie te leggen. Bronnen vertellen zelfs dat ADO zich op deze wedstrijd had voorbereid door videobeelden te analyseren. Hebben wij even geluk dat we praktisch nooit in dezelfde formatie hebben gespeeld! Zo ook deze wedstrijd, waar Casper twee dagen voor de wedstrijd vrouwe Fortuna weer niet aan zijn zijde had en uitviel met een knieblessure. Gelukkig hadden we aan LT een waardige vervanging en tevens detopscoorder van de wedstrijd.
Daar gingen we, blikken op oneindig. Er werd vooraf nog een balletje geschoten, de wedstrijdshirts werden aangetrokken en er werd, zoals het hoort, nog een rondje gehighfived. Iedereen stelde zich op. Vlak voor de scheidsrechter wil influiten telde het groene leger af naar 0 waarop er een niet-op-te-ruimen berg papiersnippers de lucht in werd geschoten. Genieten! (En lekker je warming up nog een keertje van vooraf aan beginnen.)
Met Joël, Lieuwe Thys, Margot en Lisanne in de aanval, en Bon, Bart, Lisette en Karin als eerste verdedigingsvak, kon de wedstrijd beginnen! Er werd scherp van start gegaan, en Lisanne en Margot schoten binnen twee minuten allebei raak, 2-0. Na 9 minuten spelen stond er 5-2 op het scorebord, door een afstandschot van Bart en doorloopballen van Lisanne en Bon (was dat een voorste been?).
Er ontvouwde zich een eerste helft waarin Paal Centraal de voorsprong van 3 doelpunten op gecontroleerde wijze vast kon houden. In verdedigend opzicht bleek de tactiek om Bon zich volledig te laten focussen op de schutter van ADO goed te werken, waarbij de rest van het vak het overzicht had en scherp de ballijn in de gaten hield. In het andere vak was ADO over meerdere schijven gevaarlijk wat vaak mooie duels opleverde. Echter wist ons aanvalsvak onder leiding van aanvoerder Joël daar een gevarieerd en gevaarlijk spel tegenover te zetten waarin ook zij over veel schijven wisten te scoren.
Toen er met nog 3 minuten te spelen 11-8 op het scorebord stond, wist Bon een strafworp te veroorzaken die door Bart werd afgemaakt. Aan het eind van een laatste minuut, die altijd veel langer duurt dan je denkt, wist Margot er nog een heel belangrijk schotje in te leggen. Rusten met 13-8.
Na de rust kan een wedstrijd altijd keren. De eerste minuten van de tweede helft zijn meestal cruciaal. Ook nu wisten we de voorsprong de eerste tien minuten vast te houden. Bon bracht met een afstandschot de 14-9 op het scorebord, en LT was verantwoordelijk voor de 15-10. Met twee stippen die Joël zoals altijd koelbloedig binnenlegde (16-10 en 17-12) was het verschil nog steeds 5. (Ideaal als je weet dat je naar de overkant kan gaan lopen als die jongen aanlegt.)
Of we daarna dachten dat we er al waren, we elkaar niet meer konden verstaan door Aart die nog steeds onvermoeid op de drum stond te slaan, of dat de koek nu al op was door alle spanning vooraf– ik heb geen idee. Wat ik wel weet, en wat iedereen zich voor zijn of haar neus zag afspelen, was dat we in de laatste 20 minuten nog maar 2 keer wisten te scoren, terwijl ADO langzaam dichterbij kroop. Maarliefst 4 strafworpen wisten de ’s-Gravendelers te creëren en binnen te leggen in de tweede helft.
Met 19-17 op het scorebord en nog 5 minuten te spelen was het billenknijpen. Met wissels van Jouke voor Bart (nog bedankt voor de bloemen!) en Renée voor Lisanne hoopte Jos het tij te kunnen keren. Weer een strafworp, 19-18. Nog 1 aanval had ADO om de gelijkmaker te scoren, maar coach Velderman had al het spel al gelezen en wist dat het daarvoor te laat zou zijn. Het laatste fluitsignaal klonk, de zaal ontplofte en het vlaggenschip van Paal Centraal balt volgend jaar ook in de zaal in de tweede klasse!
Wat een ontlading was dat. Als ik nog achillespezen over had na dit seizoen, was ik ze wel kwijtgeraakt toen ik opsprong van de bank vlak na het affluiten van de scheids. De champagne werd opengemaakt en triomfantelijk leeggespoten over iedereen die Jos maar tegenkwam. De zaal plakt nog steeds als een herinnering aan een geweldig spektakel en een nog betere afsluiter van het zaalseizoen.
Alle supporters onwijs bedankt!